ماهم به خون نشست و سرشکم ستاره شد            قــرآن آیــه آیـۀ مـن پــاره پــاره شــد

داغ رسـول بـود بـه قـلـبـم ز کـودکـی            تکـرار آن به داغ جـوانـم دوبـاره شـد

با زخم فرق چاک تو و زخم قلب من            زخـم درون قـاتـلـت امروز چـاره شد

وقتی که آب خـواستی از من نـدادمت            آتش بـلـنـد از جـگـر سنگ خـاره شد

وقـتـی زبـان خود به دهـانـم گـذاشـتی            از هُـرم تـشنگی ت وجودم شراره شد

تـنـهـا نـه آه، راه نـگـاه مــرا گـرفـت            از دیـده ام گـرفـتـه تــوان نـظـاره شـد

هر کس رسید بر تن پاک تو زخم زد            همچون ستاره زخم تنت بی شماره شد

داغت به دل نشست و سرشکم زدیده ریخت            بغضم به سینه ماند و کلامم اشاره شد

تیغ سقیفه بود که فرق تو را شکـافت            ز آنـجـا ستـم به آل پـیـمـبـر هماره شد

«میثم» به خاندان پیمبـر چها گـذشت            نه رحم بر جوان و نه بر شیر خواره شد